Over in de overgang en nog meer ellende…..
Waarschijnlijk ken jij ze ook wel. Van die mensen die het, na het serveren van een heerlijk biefstukje tijdens een home dinner, blijkbaar nodig vinden om de eetlust te bederven met de opmerking: ‘Ik zou wel vegetariër willen worden, maar ik blijf een stukje vlees zo lekker vinden’. Het zal degenen die mij kennen niet verbazen dat ik van dit soort statements spontaan allergische uitslag krijg. Waarom zou je je moeten verontschuldigen voor het feit dat je graag aan een ‘beter leven’ karbonaadje knaagt?
Okay, ik geef het toe, ook ik hink de laatste tijd weleens op twee gedachten. En nu ik onlangs alweer vijftig jaar geworden ben kom ik langzaam tot het besef dat leeftijd daarin ‘wel een dingetje’ is.
De wannabee-vegetariër van hierboven zal ongetwijfeld roepen: ‘Je bent zo oud als je je voelt!’, en ook al klopt die gedachte, het blijft maar een gedachte. Zeker wanneer je die gedachte combineert met het gevoel van ‘been there, done that’, dat keurig in de pas loopt met de stijgende leeftijd, zal het duidelijk zijn dat dat geen goed recept is om op dezelfde voet door te gaan…
En zo had ik onlangs dus een meeting met een zakenrelatie die er, onder zijn normaal gesproken mooie bruine teint, nogal grijs uitzag. En zorgzaam als ik toch wel ben kon ik het natuurlijk niet nalaten om hem te vragen naar de onvermijdelijke verdrietige teneur die ten grondslag lag aan wat hij overduidelijk uitstraalde…
Na een gedegen huwelijk had hij de handdoek in de ring gegooid, zo bleek het. En terwijl hij in tranen (ik kan niet tegen mannen in tranen) zijn monoloog voortzette met als kerngedachte ‘ik trek het niet meer’, voelde ik de vlekken in mijn nek opkomen, brak het zweet mij uit, voelde ik paniek, lag een messcherpe opmerking op het achterste van mijn tong…
Zijn relaas ging over het feit dat zij zo zweette in bed de laatste tijd, dat ze anders (en dus niet beter) ruikt, stemmingswisselingen, prikkelbaar, bot gedrag, minder seks et cetera. Zijn vrouw was zijn vrouw niet meer (opeens?). Eigenlijk wilde ik dat allemaal niet weten, maar ja had ik er niet zelf naar geïnformeerd?
Wat mij het meest bijgebleven is, is dat er tijdens dit gesprek eigenlijk twee Yvonne’s bestonden. Aan de ene kant de Yvonne die begripvol en geduldig luistert, meelevend, tot steun, zorgzaam…
En aan de andere kant een Yvonne die inwendig naar een kookpunt holde, geïrriteerd, opvliegend, denkend ‘hoe beëindig ik dit gesprek?’, de ultieme bitch & witch, maar vooral met het gevoel van: ‘KLAAG NIET MAN! DAT HEB IK OOK! ‘
En op dat moment snapte ik wat de term ‘overgang’ nu werkelijk betekent. Nee niet de biologische verklaring (die kan je lezen op Google) maar veel meer de spagaat waarin je veranderende emoties je brengen. Aan de ene kant je zorgzame ik, in dienst van (want die heb je geleerd), aan de andere kant dat je jezelf meer centraal stelt, jezelf belangrijk vindt (is dit het nou en wat wil IK vanaf nu?).
Het vlees is zwak maar sterk de hormonen (of in ieder geval het gebrek eraan). En ik weiger te geloven dat ik van ‘ooit een heerlijke t-bone’ nu een soort hamburger ben geworden. Zeker als je ook eens naar de mannen kijkt en tot de conclusie komt dat jouw soulmate van weleer nu met een BMI van boven de 35 op de bank zit, en dat je het ‘vertrouwd zijn met elkaar’ kunt meten in het zeker weten dat zijn wasgoed weer naast de wasmand ligt. Niet bepaald een uitdagend vooruitzicht voor de rest van je leven toch? (pffff, adem in adem uit)
En dat brengt mij tot de kern. Ik denk dat iedereen op een punt komt waarop je een zeker gevoel van controle en veiligheid over je leven ervaart. Dat je ambities grotendeels zijn waargemaakt, dat je weet ‘hoe het hoort’ (ja, hoe hoort het eigenlijk?), dat je eindelijk geleerd hebt om binnen de lijntjes te kleuren…
Aan de andere kant blijven we, ongeacht onze leeftijd en hormoonhuishouding, dromen en verlangens houden. Zijn we altijd op zoek naar dingen die ons inspireren…
Het enige gevaar van leeftijd is dat je levenservaring je normen en waarden zo heeft gevormd dat het een soort collectieve waarheid is geworden. Een status quo waaruit zelfs de grootste wannabee-vegetariër je niet meer kan bevrijden.
De enige die je nog uit die patstelling kan redden ben jezelf. Niet door anderen te pushen, maar jezelf beet te pakken. Wees zelf de verandering die je wilt zien. Als vegetariër of als vleeseter, boter of margarine, het maakt niet uit. Geef jezelf de ruimte (jaja, ruimte is heerlijk en eng tegelijk) om zo af en toe je eigen (nieuwe) normen en waarden te laten prevaleren boven die van anderen. Je zal niet altijd de goedkeuring krijgen, maar als jij iets ‘afwijkends’ durft te doen dan normaliseer je het alvast voor de mensen die na jou komen. En wordt je zelf niet kleurloos grijs vanonder je gezonde teint…
Yvonne