Het niet normale van het nieuwe normaal.
“We zitten in het nieuwe normaal.” Sla de krant open, check je social media (heb je waarschijnlijk tijd genoeg voor) en iedereen heeft het erover. Maar die term bestaat nog altijd uit twee woorden: nieuw en normaal. En in deze corona context vind ik de combinatie niet normaal. En dat het door hele hordes mensen voor waar aangenomen wordt. Normaal ontstaat met de jaren en is dus nooit nieuw…
Corona is nieuw, social distancing is nieuw, anderhalve meter is nieuw, thuis werken is nieuw, met jezelf opgescheept zitten is nieuw (nah die kan ik wel handelen 😊). So far prima te begrijpen. Nieuw is simpelweg deze crisissituatie die we eerder nog niet meegemaakt hebben en waar we zo goed mogelijk mee moeten dealen. Een tijdelijke crisissituatie wel te verstaan.
Maar dan dat normale. Ik weiger te geloven dat wij als sociale wezens accepteren dat sociale interactie ineens minder kostbaar is geworden. Dat is niet (nieuw) normaal. Mensen zijn unieke wezens. Als individu en in de manier waarop ze zich kunnen aanpassen aan veranderende situaties. Wat echter niet verandert is de behoefte aan sociale interactie die we nu zozeer ontberen. De waarde van elkaar echt in de ogen kunnen kijken, een face-to-face gesprek, elkaar even aanraken. We zijn nu eenmaal sociale wezens, dat is de kern van ons mens zijn.
Noodgedwongen komen we sociale interactie tekort in deze tijd. Contact met elkaar is opeens not done en daar voelen we ons (zelfs letterlijk) onhandig bij. Je hand uitsteken en je daarna realiseren dat dat niet beantwoord wordt vanwege Corona. Je ouders op anderhalve meter afstand, geen knuffels of zoenen. Natuurlijk is het fijn dat we onze weg blijven vinden door alle digitale middelen die we tot onze beschikking hebben. De wereld na Corona zal in dat opzicht ook nooit meer hetzelfde zijn. Maar vergis je niet: de betrekkelijke anonimiteit van een computerscherm staat menselijke interactie in de weg. Ik ben het inmiddels wel zat om tegen al die ‘webcam kruinen’ aan te kijken. We gaan na corona, als je het mij vraagt, dus niet verder met massaal Zoomen (misschien even, maar nooit voor lang) of het wekelijkse familiebezoek via Skype organiseren. Dat kost meer energie en zorgt voor minder verbinding.
De virtuele wereld is geen fundamentele oplossing. De van Dale legt het woord virtueel uit als schijnbaar aanwezig, of nog erger: denkbeeldig. Dat is niet waarvoor wij mensen gemaakt zijn. We willen oogcontact, een klopje op de schouder, een aanraking. En ik bovendien graag een compliment over mijn nieuwe Chanel 5 of die nailjob. In levende lijve met elkaar communiceren blijft daardoor onverminderd belangrijk. Privé en zakelijk. Dat we nu noodgedwongen aan elkaar hangen van virtuele meetings is niet normaal, wel nieuw, maar nog steeds niet normaal.
Blijf creatief in deze tijd. Met inachtneming van alle risico’s zijn er nog steeds manieren om die persoonlijke gesprekken en echte sociale interactie mogelijk te maken. Schuif met tafels en stoelen, wapen jezelf met alle mogelijke hygiënische middelen en minimaliseer het aantal personen en de duur van de meeting. Maar maak contact. Accepteer niet dat dit het nieuwe normaal is, maar adapteer een nieuwe manier van persoonlijk contact in deze crisistijden. Fijn dat we die virtuele wereld als vangnet hebben, maar als mens zijn we echt tot meer in staat. En mis je mijn parfum al?
Darwin wist dat al lang trouwens:
“It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent that survives. It is the one that is most adaptable to change.”
Charles Darwin (1809-1882).
Yvonne