Je doet niets fout van je doet niks….
Over lef en moed en die saaie comfortzone.
Okay, okay, laat ik meteen maar even roepen dat ik geen haar beter ben. Dat ik zelf ook graag in mijn comfortzone verkeer. Geen gedoe, discussies, confrontaties, heerlijk door hobbelen naar weer een weekend met veel van hetzelfde, ja ook in mijn vrije tijd graag geen gedoe, discussies en confrontaties…
En terwijl ik dit schrijf begint het te borrelen. De mensen die mij kennen weten ongetwijfeld wat ik daarmee bedoel. En deze mensen kiezen ofwel het hazenpad (opeens lezen ze hun appjes niet meer), of ze glimlachen nieuwsgierig naar wat er nu weer komen gaat…
Ja ik heb een haat/liefde verhouding met mijn comfortzone. En ook daarin ben ik niet anders dan anderen. De comfortzone kost het minste energie, je weet waar je aan toe bent, kortom alles onder controle, denk je…
Ik ken een man die het liefst uit zijn comfortzone komt. Soms denk ik zelfs dat zijn comfortzone er één is van ‘die heb ik niet’. Deze man vindt zijn comfort in het ongemakkelijke. En om heel eerlijk te zijn, ik word al moe bij het idee. Aan de andere kant is deze man ook een trigger om zelf uit mijn comfortzone te komen. Al was het maar om hem van mijn gelijk te overtuigen. En dat vergt net zoveel lef en moed als hij toont (op een naar mijn mening nogal overdreven wijze).
En dat brengt ons tot de kern. Moed heb je, lef toon je… En ik denk dat iedereen wel de moed heeft om zijn/haar eigen idee te projecteren op de dagelijkse gang van zaken, of het nu werk is of privé. Maar heb je ook het lef om je moedige ideeën publiek te maken? Met alle kans op gedoe, discussies en confrontaties? Zoals ‘die man’ zegt: je doet niets fout want je doet niks. En dan bestaat er geen discussie of confrontatie. En zoals ‘die man’ beweert, ook geen inspiratie. En daar heeft hij toch wel een punt. Ik denk dan ook dat inspiratie iets is wat ons in beweging houdt. En blijf je in je comfortzone dan verlies je de controle. Het zijn immers dan al die anderen die wel de inspiratie, moed en het lef hebben om dingen in beweging te zetten. Met alle leerzame en mooie ervaringen van dien.
Als ik terugdenk aan het gesprek met ‘die man’ moet ik telkens weer glimlachen. Ik voel de moed en het lef om het er niet bij te laten. Zijn lef en moed wil ik kanaliseren, zodat het hem meer brengt dan dat het hem kost. Want ik ben vanuit mijn vak gewend juist die nuancering aan te brengen. Geen gemakkelijke, het brengt me uit mijn (saaie) comfortzone. En dat is goed. Dat geeft me de energie om mensen te helpen, ook jou. En ‘die man’? Die is nog niet van me af….
Yvonne