Overschrijden en verleggen…. Ben ik dan de enige hier die grenzen stelt?

Overschrijden en verleggen.... Ben ik dan de enige hier die grenzen stelt?Ik heb niet zoveel met goede voornemens, en vooral niet met die van aan het begin van een nieuw jaar, die doorgaans al na twee weken een zachte dood zijn gestorven. Ik denk dat er te weinig...

Roep gewoon eens HELP!

De bank en TV gaan je niet helpen. Juist nu niet! 30 april 2020. Het Corona virus domineert het dagelijks leven en de media. Begrijpelijk. Maar helaas (of juist niet) ben ik zelf graag de domina, ik leg me er dus niet bij neer. Ik geloof niet dat ik me, met bouwjaar...

Het niet normale van het nieuwe normaal

  Het niet normale van het nieuwe normaal.“We zitten in het nieuwe normaal.” Sla de krant open, check je social media (heb je waarschijnlijk tijd genoeg voor) en iedereen heeft het erover. Maar die term bestaat nog altijd uit twee woorden: nieuw en normaal. En in...

 

Kom jij ook voor de verkleining?

Wie denk ik wel dat ik ben…

 Ik heb eigenlijk best een hekel aan afkortingen, zeker op de werkvloer. Als ik weer eens ingevlogen word bij weer een ander bedrijf om daar de helpende hand te bieden, wordt ik steevast geconfronteerd met een soort corporate geheimtaal van afkortingen, die ik natuurlijk helemaal niet snap. Waarom niet gewoon het beestje bij het naampje noemen?

Nu het jaar 2016 zo’n beetje tegen het einde loopt moet ik bekennen dat ik het afgelopen jaar wel blij was met één afkorting, sterker nog ik vond hem heerlijk! Het beestje zonder naam, maar nog wel steeds een beestje. Soms is het zo heerlijk om je eigen (geheim)taal te kunnen spreken…

En zo holde ik ergens eind 2015 binnen bij mijn geliefde afkorting (het NOK), aan de late kant, op naaldhakken (erg ongemakkelijk, hollen op naaldhakken met mijn postuur), fully dressed voor mijn intake gesprek. In de ontvangstruimte werd ik direct aangesproken door een man (nee niet ‘die man’) van het type, hoe zeg ik dat nu netjes, waarvan je denkt, ‘daar wil ik liever niet mee geassocieerd worden’. ‘Kom je ook voor de verkleining? Dan moet je je daar melden’, zei de man en terwijl ik mij omdraaide om me te gaan melden hoorde ik hem nog zeggen: ‘huppelkutje’. Huppelkutje? Alsof ik naast rennen makkelijk huppel op mijn naaldhakken. En die meneer had zeker al dertig jaar niet meer gehuppeld gezien zijn postuur.

Terwijl ik al lichtelijk geagiteerd in de ontvangstruimte zat, vulde deze zich met nog meer mensen ‘waar ik liever niet mee geassocieerd wil worden’. Deze mensen vormden het levende bewijs dat die afkorting volkomen terecht was. Ik was er wel, maar ik hoorde er niet bij, wilde er niet bij horen. Het enige voordeel was wel dat ik me in hun aanwezigheid gewoon slank voelde. En voor degenen die mij kennen was dat op zijn minst een nogal uitzonderlijke ervaring. Ja ja ja, je hebt het misschien al geraden, ik was in de Nederlandse Obesitas Kliniek, de NOK dus, voor een traject dat zou leiden tot een maagverkleining. Voor de niet ingewijden, ze hebben daar stoelen van een meter breed waar je dus zo in past. Althans ik, maar die andere mensen, oh die mensen…

Mijn beste ervaring van 2016 is ‘verkleining’. En die maagverkleining was de opmaat naar iets veel groters. Want ik heb me als een opgeblazen kikker gedragen. Hoe groot was mijn schrik toen ik hoorde dat ik mee moest doen aan groepsgesprekken! Met DIE mensen, laat ik zeggen uit alle geledingen van deze maatschappij, waaronder ook die ‘huppelkut’ meneer. Ik dacht dat ik wel een individueel traject verdiende. Zelfs met mijn gewicht was ik in staat om mij verheven te voelen boven anderen. En dat brengt mij tot de kern, ik kende mezelf meer gewicht toe dan ik al had (best een dingetje in mijn geval). Want waar je ook vandaan komt, wat je situatie ook is, er zijn altijd anderen die hetzelfde meemaken. Ongeacht waar zij vandaan komen. Wat ik bedoel is dat we in de basis niet zoveel verschillen. Ik niet, zij niet, niemand niet. Zelfs die ‘huppelkut’ meneer niet.

‘Verkleining’, dat is voor mij het toverwoord dat ik leerde in 2016, en wil toepassen in 2017. Los van alle voordelen van afvallen (ik ben een stuk gezonder nu) ben ik ook veel ballast kwijt dat niet in kilo’s is uit te drukken. Soms heb je mensen nodig om naar jezelf te kijken. Het staat zelfs op mijn website, die ‘Ubuntu’ wijsheid. Ik kan zeggen, ik heb die wijsheid tot 2016 niet genoeg geleefd. Ik had een ‘huppelkut’ meneer nodig om dat te zien. Nou ik kan je zeggen dat ik me nogal klein voelde toen dat besef doordrong. Dank je ‘huppelkut’ meneer (hij heet trouwens Jos).

Ik wens iedereen voor 2017 ‘verkleining’ toe. Want we zitten nu eenmaal met self made oordelen, blijkbaar zitten mensen zo in elkaar. Maar in 2016 heb ik geleerd dat deze oordelen nergens op gestoeld zijn. Zelfs niet op die extra brede van wel één meter.

Wil jij in 2017 ook ‘verkleinen’ en weet je even niet hoe? Ik help je graag, dat is mijn vak, en ik ben inmiddels ook ervaringsdeskundige…

Iedereen (en ja dus nu ook iedereen), fijne feestdagen en een geweldig 2017 gewenst.

Yvonne